Vleugeltjes

Ik kijk naar mijn dochtertje in bad. Mijn oog valt op twee bruine schoonheidsvlekjes op haar rug. Eén  links, net op de rand van haar schouderblad. Eén rechts, net op de rand van haar schouderblad. Dan de gedachte, heel spontaan: -op de plek van haar vleugeltjes-...

En zo werd jij mijn vennoot

Niet getrouwd. Niet wettelijk samenwonend. Wel vennoot.
Sinds gisteren. Geregeld bij de notaris. Met een oprichtingsakte. Jij werd zaakvoerder, ik werd zaakvoerder. Jij werd mijn vennoot, ik werd jouw vennoot. Zo werden we vennoten van elkaar :-)

Credits foto: Anthony Delanoix, Unsplash

Al jaren zit ik met het gevoel dat we samen een zaak moeten opstarten. Al jaren port dat voorgevoel in mijn zij en ik in dat van jou. Ik weet het van in ons beginne: we zijn niet alleen geliefden, we hebben samen een missie te vervullen.

Alleen heb je soms zeven extra jaren nodig om alle precieze puzzelstukjes helder te krijgen. Zeven jaren geduldig (en minder geduldig) bouwen en vertrouwen.

Nu is er niet alleen een weten. Maar ook een naam, een (financieel) plan en een bestemming: In Harmonie bvba! Terwijl buiten het eekhoorntje enthousiast is met okkernoten, zit ik hier binnen tevree met dat idee.

Blij en bedeesd. Want door mijn hoofd waaien de vragen, cijfers en zorgen.  In mijn buik kriebelen de angsten. Gelukkig is er het geloof van mijn hart.

Gelukkig is er de buizerd, het eekhoorntje en het hertje. Zij die allemaal op dezelfde dag verschenen en zeiden: 'DOEN!' Zittend op mijn fiets, spelend met het idee, zie ik...

• een hertje de straat oversteken en de gracht inspringen
• de buizerd op de brug over de autosnelweg zitten
• een eekhoorntje onder mijn snelle wiel lopen, verder gaan en in de bomen springen

Drie bijzondere ontmoetingen op één dag, telkens op het moment dat ik aan het idee denk.
Ik zie mijn vrienden en hoor:

• spring en neem het risico, 
• behoud het overzicht onderweg, 
• sta weer op als je overreden wordt en je komt in de toppen van de bomen 

Sommige sprongen maak je niet met je ratio. Sommige sprongen maak je vanuit vertrouwen. Omdat het universum het je vraagt. Omdat het in de sterren staat geschreven. Omdat je het weet.

Dus wanneer het piekert in mijn hoofd, de cijfers me doen hallucineren en ik me afvraag waar ik in godsnaam mee bezig ben, is het antwoord heel eenvoudig: omdat het hertje én de buizerd én de eekhoorn zeiden dat ik het kan, dat wij het kunnen.

We zijn vennoten. Het is een nieuwe verbintenis tussen ons. Eén die mij heel erg gelukkig maakt.  Helemaal wanneer jij mij passeert en mijn nieuwe troetelnaam fluistert: 'Mijn vennootje...'

Mijn lieve schat, dankbaar voor onze kruispunten, onze gedeelde dromen en daden.
Wordt vervolgd.

Luchtballon in de nacht

Bron foto: www.reishonger.nl

Het is nacht, diep in de nacht.
Ik ben wakker, open raam, het lawaai van een luchtballon.
Je weet wel: gas open, de hete lucht die tegen haar wanden deukt,
even stilte en dan herhaling: gas_lucht_stilte.

Ik steek mijn hoofd buiten, zie niks.
Enkel nacht met sterren.

Nog een paar keer, steeds verder: gas_lucht_stilte.
Tot alleen de krekel en de tikkende klok nog praten.

In mijn hoofd dwaalt nu de vraag,
steeds dieper, filosofischer, haast existentieel:
welke boodschap brengt de luchtballon in de nacht?

Het is laat,
ook voor mijn gedachten.
Ze reiken niet ver, blijven haperen bij het idee
dat wie in de luchtballon zit
het leven intenser proeft.

En dan hoor ik het hertje in de nacht.
Hij roept, ik hoor hem en denk:
in de luchtballon had ik dat vast gemist...

een zegen in het schuifje

'Waar liggen de boekjes van de bib?' vraagt papa. 'Schuif links'. Het antwoord komt niet van mij, de mama. Wel van onze kleine spruit zelf. Twee jaar en twee maanden. Het is er zo eentje die altijd ouder zal zijn dan haar leeftijd. 

En nu maar hopen dat onze opvoeding haar ook weerbaar helpt blijven. Ze zal het nodig hebben. Wijsheid verwacht ruimte. Misschien moeten we af en toe met quotes zoals die van Eminem gooien: “If you have enemies, good that means you stood up for something.” 

Vandaag gelezen. Op een papiertje tegen de muur. Tegen de muur van de bureau van de directeur. De directeur van de school waar we de spruit alvast hebben ingeschreven. Inschrijven kon vanaf 1 maart. Vandaag dus. Nee, geaarzeld hebben we niet. Een Freinetschooltje zal het wezen. Ze mag er op 1 september heen. 

Ondertussen doen papa en mama hun best om het thuis nog een beetje boeiend te houden. Een uitdaging die best ook wat intellect van mij vraagt. Sociaal intellect oa. Of het intellect van geduld. Maar bovenal toch spiritueel intellect. Het soort dat je helpt rustig blijven in een broeihaard van peuterverlangens en moe-maar-niet-willen-slapen-buien. 

Photo by Cris Saur on Unsplash

Aan dat laatste ben ik even schuldig: moe zijn maar nog niet slapen willen. De weigering om mijn hoofd op het kussen te vleien. Niet vooraleer ik effe heb genoten van het gevoel dat zij al slaapt maar ik nog niet. 

Zij, die een zegen is om in huis te hebben. Het soort zegen dat je hart verwarmt maar je ook keihard treft. Het soort zegen dat zowel in de schuif links als in de schuif rechts kan liggen. Afhankelijk van waar je het zoeken gaat. Althans, zo fluistert mijn spiritueel intellect, dat moe is en slapen wil.

Ik, gebroken wij

Het was in de zoete graal
van lust

dat ik mezelf tegenkwam
in al haar gedaantes

Ze staarde
zonder te verpinken

om dan
met één knipoog

alles opnieuw te breken.

Het bouwen van een nest: zo doe je dat

Ik zit op de trein. Onderweg naar een overleg. De trein stopt aan een halte. Ik kijk uit het raam en zie een duifje op de beton. Met een takje voor zijn  poten. Hij pikt, pikt ernaast en pikt opnieuw. Met het takje in de bek vliegt hij naar boven. Drie meter hoger landt hij. Nog steeds in mijn zicht. Op een nest. Waarop duif twee haar plekje heeft. Hij landt en drie takjes vallen uit het nest.

 

Bron foto: www.erti2.nl

De duif vliegt op. Landt. Terug op de beton. Terwijl hij daar zit vallen er vier takjes uit het nest. Duifje boven bouwt en dat zorgt voor wat beweging.

De duif dartelt wat rond, kiest met zorg een gevallen takje. Hij pikt, pikt het op, vliegt naar boven. Hij landt, twee takjes dwarrelen naar beneden.

Er valt wat te leren van meneer duif. Duif telt geen takjes. Hij bouwt een nest. Duif één levert takjes. Duif twee geeft alles een goede plek. Duif heeft geen last van 1 - 3 - 4 + 1 = - 5. Hij bouwt. Hij bouwt een nest.

For my sisters

In de trein zit een zwarte vrouw tegenover mij. Ze leest in stilte mijn bordje. Er staat 'for my sisters, to all my relations, for mother earth, for my daughter'. Ik weet niet welke taal ze spreekt, zeg tenslotte in het Nederlands 'mars tegen Trump'. Ze staart opnieuw naar mijn bordje. Er beginnen tranen over haar wangen te rollen. Ze legt haar arm op het tafeltje tussen ons in en ontbloot haar pols.

Rond haar pols hangen enkele rubberen armbandjes. Ik zie de woorden 'free rw...anda' op één van hen en begrijp dat ook zij haar strijd heeft. Dat er iemand waarom ze geeft, gekwetst wordt en dat haar pijn doet. Haar tranen bengelen. Ik leg mijn hand op de arm van deze dame die ik niet ken en knijp. Nog steeds heeft ze geen woord gezegd. Maar ze maakt een gebaar die ik niet mis kan verstaan. Het gebaar van doorgaan, blijven doorgaan. Ik knik.

De trein komt aan. We kijken elkaar aan. Ik lach naar haar, zeg 'keep your faith'. We stappen beide af in Brussel-Noord, gaan elk ons eigen weg. Elk ons eigen strijd. Als sisters.